Portal de Noticias Cedeira OnLine Café Bar A MARINA - O regreso do avó do pop aos escenarios

Vestido de negro, co sorriso acubillado baixo o á do seu chapeu, Leonard Cohen non aparenta sobre o escenario os 75 anos que loce o seu pasaporte. Apoiado por seis músicos e unha sección vocal composta por tres mulleres, a metálica voz de Cohen segue sendo tan paralizante como a que deixou gravada na década dos sesenta.

Entón, Leonard Cohen xa era maior. Era o treintañero poeta que rumoreou ao oído de Janis Joplin, quen tivo a condescendencia de realizar con el unha excepción na súa afección polos homes guapos. é o mesmo canadense recentemente aterrado no Nova York do Hotel Chelsea, ao que Judy Collins soubo promocionar os seus valores cando incluíu Suzanne no seu álbum In my life . Foi a porta de entrada de Leonard Cohen ao mundo dos discos. Se o cantante Bob Dylan era aclamado como poeta, ¿por que o poeta Cohen non podía ser un famoso músico? E chegou Songs of Leonard Cohen , o seu primeiro disco.

As composicións do noso personaxe é un reflexo da súa poesía; historias tristes, poboadas de perdedores e confeccionadas con desgajados queixumes.

Existencialismo militante.

Leonard Cohen soubo adaptarse aos tempos que lle ían chegando. Do descarnado tañer das seis cordas, o autor de Hallelujah pasou ao multiinstrumentismo, quizá polo consello de Phil Spector, o mago do muro de son. E así, nos oitenta como nos noventa.

Rebecca de Mornay

Ao tempo, a voz íaselle endurecendo. First we Take Manhattan . Resolveuse o misterio. Cohen non canta, recita os seus versos baixo un colchón musical. Non é nada malo. é un estilo.

Non se sabe moi ben que lle ocorreu mentres mantivo unha relación sentimental coa actriz Rebecca de Mornay, pero tras a ruptura decidiu enclaustrarse nun mosteiro zen de California. E alí seguiría, tan a gusto, se non fose por Kelley Lynch, o seu persoal Bernard Madoff. Esta muller, encargada de custodiar as súas finanzas, levantoulle o diñeiro da súa xubilación, e non lle quedou máis remedio que volver aos escenarios.
Observando os vídeos da xira do pasado ano, non se ve a un home maior, amargado polas miserias da vida. Non, non. Vese a un artista, gozando das súas cancións, sorrindo ao oír como un público, que en moitos casos nin sequera nacera cando comezou a editar discos, corea os seus grandes éxitos. E iso é o que verán os espectadores que se acheguen a Castrelos o próximo verán. Excelentes cancións, interpretadas por bos músicos, e a voz máis triste e atractiva da música.

Link: VONLIne