O regreso do avó do pop aos escenarios
Fecha Viernes, 03 abril a las 14:07:59 Tema PHP-Nuke
Vestido de negro, co sorriso acubillado baixo o á do seu chapeu,
Leonard Cohen non aparenta sobre o escenario os 75 anos que loce o seu
pasaporte. Apoiado por seis músicos e unha sección vocal composta por
tres mulleres, a metálica voz de Cohen segue sendo tan paralizante como
a que deixou gravada na década dos sesenta.
© VONLINE Entón, Leonard Cohen xa era maior. Era o treintañero poeta que rumoreou
ao oído de Janis Joplin, quen tivo a condescendencia de realizar con el
unha excepción na súa afección polos homes guapos. é o mesmo canadense
recentemente aterrado no Nova York do Hotel Chelsea, ao que Judy
Collins soubo promocionar os seus valores cando incluíu Suzanne no seu álbum In my life
. Foi a porta de entrada de Leonard Cohen ao mundo dos discos. Se o
cantante Bob Dylan era aclamado como poeta, ¿por que o poeta Cohen non
podía ser un famoso músico? E chegou Songs of Leonard Cohen , o seu primeiro disco.
As composicións do noso personaxe é un reflexo da súa poesía; historias
tristes, poboadas de perdedores e confeccionadas con desgajados
queixumes.
Existencialismo militante.
Leonard Cohen soubo adaptarse aos tempos que lle ían chegando. Do descarnado tañer das seis cordas, o autor de Hallelujah pasou ao multiinstrumentismo, quizá polo consello de Phil Spector, o mago do muro de son. E así, nos oitenta como nos noventa.
Rebecca de Mornay
Ao tempo, a voz íaselle endurecendo. First we Take Manhattan . Resolveuse o misterio. Cohen non canta, recita os seus versos baixo un colchón musical. Non é nada malo. é un estilo.
Non se sabe moi ben que lle ocorreu mentres mantivo unha relación
sentimental coa actriz Rebecca de Mornay, pero tras a ruptura decidiu
enclaustrarse nun mosteiro zen de California. E alí seguiría, tan a
gusto, se non fose por Kelley Lynch, o seu persoal Bernard Madoff. Esta
muller, encargada de custodiar as súas finanzas, levantoulle o diñeiro
da súa xubilación, e non lle quedou máis remedio que volver aos
escenarios. Observando os vídeos da xira do pasado ano, non se ve a un home maior,
amargado polas miserias da vida. Non, non. Vese a un artista, gozando
das súas cancións, sorrindo ao oír como un público, que en moitos casos
nin sequera nacera cando comezou a editar discos, corea os seus grandes
éxitos. E iso é o que verán os espectadores que se acheguen a Castrelos
o próximo verán. Excelentes cancións, interpretadas por bos músicos, e
a voz máis triste e atractiva da música.
Link: VONLIne
|
|