Portal de Noticias Cedeira OnLine Café Bar A MARINA

Ten unha dás voces máis características do panorama musical de Galicia. Un día haberá unha xeración de galegos que contarán que, de nenos, durmiron no colo dous seus pais mentres escoitaban un dos cantos de berce máis fermosos que se teñan gravado nunca. Guadi Galego (Cedeira, 1974) vén de poñer no mercado outra desas apostas que, pola súa complicación, resultará practicamente imposible escoitar en directo. Pero hai conservas que manteñen intacta a calidade do produto fresco. Benzón é unha desas conservas que arrecende a frescura.

-¿Que é «Benzón»?
-A palabra normativa sería Beizón , que é bendición . Pero aparecía benzón nun dous primeiros dicionarios galegos, e era ou que dicían vos paisanos, ata vos esmoleiros, cando daban as grazas por algo dun xeito especial. Quería facer un disco así, que xuntara ou camiño non que estamos moitos, a música tradicional e a música de autor. Son cinco temas tradicionais, arranxados, e cinco composicións.
-¿Súas?
-Ou xermolo é meu, ou que pasa que algunhas as asino con alguén porque penso que vos arranxistas collen un peso moi importante. As composicións están inspiradas nas músicas ou nas letras dás pezas tradicionais. En cada tema, escollín un arranxista. Benzón pretende ser un universo galego, pero sen fronteiras, unha música moi universal. Agora estamos moi preparados para mostrar todo iso.
-Sempre foi vostede de «proxectos», de colaboracións con outros músicos. ¿Este pode ser ou primeiro traballo realmente seu?
-Non. Aquí hai 25 músicos, oito arranxistas e catro letristas máis ca min. Non teño ese carácter de solista. E agora ou digo completamente en serio: este país faise con todos e admiro moito á xente que traballou neste disco. -¿Ou traballo é transportable a un concerto en directo?
-Se, pero non ou vou tocar.
-¿Só para poñer, logo?
-Si. Hai unha páxina para ver tamén, en guadigalego.com. Cando deixei Berrogüetto tinga claro que non apetecíame facer directos grandes. Sigo a ter Espido, Nordestinas, a Berrogüetto non meu corazón e ás veces colaboro con eles... Pero non quero tocar este disco. Está feito e queda aí.
-¿Pensado tamén para fóra?
-Penso que é moi galego e moi universal. Non disco inclúense unha serie de fotografías de ceos galegos, aínda que ou ceo non é de ninguén.
-Moitos galegos durmimos aos nosos fillos co «Arrorró» que gravou vostede naquel disco de cancións de berce que editou a Xunta...
-É curioso, moita xente me recorda por iso. Gústanme especialmente vos cantos de berce e vos nenos tamén. Foi unha encarga dunha compañeira túa, para regalarlla a un amigo. Fíxena un día, antes dunha clase [é mestra]. Letra e música.
-Arrorró... rorró meu neno... arrorró... rorró meu sol...
-[Segue]... Non teu mar, bailan sereas, non teu ceo, ou rei é ou sol. Son as cousas normais dá vida. Era para iso, para adurmiñar aos nenos.
-E aos pais, dou fe...
-[Ri] ¡Podo imaxinalo!
-¿Non embárcase en demasiados proxectos?
-¡Estou aprendendo a dicir que non! Xan fun máis do que son. Vos proxectos fanse para un momento. Se despois xa non hai máis que dicir, hai que rematalos, non teñen sentido. En Nordestinas, por exemplo, fixemos un disco, pero non sábese se vai haber outro, pode que se, pode que non, depende por onde vaian as vidas dúas tres. Tampouco sei se haberá un Espido ou ano que vén, dentro de tres...
-Pensaba que viviría exclusivamente dá música, pero non, dá clases nunha escola en Sarria ¿A música non dá para vivir ou non se arrisca?
-Eu son así. Podería vivir disto dedicáselleme profesionalmente a lume de biqueira. Pero xa non faríamos ou que fago. Se fago a música que fago é porque estou conectada ao mundo, e estar cos nenos é a realidade para min. Aprendo moito deles. Dedicáselleme a outra cousa, faría outra música. Estou dando clases de primaria e ou levo moi ben, con nenos de oito e nove anos.
-¿Cántalles?
-¡Si! Alucinan con que eu sexa cantante: ¡O non vai máis! A min preocupábame mogollón pensar que tinga que vivir dá música, cando todo ou mundo está pensando non contrario; tinga medo de que se convertera nunha obriga. As cousas que fas ben son as que fas de corazón.
-Non sei que lle parecerá a vostede, pero teño a impresión de que hai xente que, polo feito de cantar en galego, xa se cre quen de situar politicamente ao cantante...
-Iso é tremendo. Vincular politicamente unha lingua é ou peor que se lle pode facer a unha lingua, é moi duro. Hai quen pensa que, por falar galego, ou é de aldea ou é do Bloque. É moi inxusto xogar coa lingua politicamente.

Link: VONLine